Παναγιώτης Πετράκης: Δεν έχω έρθει ποτέ σε βεντέτα για έναν έρωτα.
Συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΞΗΝΤΑΡΑ
Τα γαβγίσματα του σκύλου του, ο οποίος ήθελε να παίξει με το αφεντικό του κατά τη διάρκεια της παρακάτω συνέντευξης, δεν τάραζαν τη συγκροτημένη σκέψη του Παναγιώτη Πετράκη.
Εκτός από ταλαντούχος ηθοποιός, που χορεύει και τραγουδάει επαγγελματικά, είναι και ένας γοητευτικός νέος άντρας με ώριμο μυαλό.
Αυτό τον καιρό εμφανίζεται τηλεοπτικά στα άκρως επιτυχημένα «Μυστικά της Εδέμ», στο Mega, ενώ εμφανίζεται συντροφιά με τη Νίνα Λοτσάρη και τον Κωνσταντίνο Καζάκο στο «Καζαμπλάνκα», στη λαμπερή μουσικοχορευτική παράσταση «Βεντέτα».
«Είναι μια μουσική παράσταση που έχει βασικό θέμα τη διεκδίκηση μιας γυναίκας από δύο άντρες. Είναι ένα ταξίδι σε διαφορετικές εποχές, σε διαφορετικά είδη τραγουδιού, σε διαφορετικές καταστάσεις. Ξεκινάμε από το βενετσιάνικο καρναβάλι, για να πάμε στο Μπροντγουέι, στο Κότον Κλάμπ, να περάσουμε στο γερμανικό καμπαρέ του μεσοπολέμου, να ταξιδέψουμε στην Ισπανία και να καταλήξουμε στην Ελλάδα» εξηγεί ο Παναγιώτης Πετράκης, ο οποίος, όταν παίζει και ταυτόχρονα χορεύει και τραγουδάει, το κάνει με το ταλέντο του να φαίνεται σαν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
-Τελείωσες τη Δραματική Σχολή Βεάκη και στη συνέχεια σπούδασες μιούζικαλ με υποτροφία στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη. Ήθελες να μείνεις Αμερική;
«Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να μείνω, αφού τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά για μένα. Από τη δεύτερη κιόλας χρονιά που σπούδαζα, παράλληλα έπαιζα σε τρεις παραστάσεις. Ήταν όρος όμως της υποτροφίας μου ότι μετά το τέλος των σπουδών μου έπρεπε να επιστρέψω στην Ελλάδα για τουλάχιστον δύο χρόνια και μετά, αν ήθελα, να γυρίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες και να καταθέσω χαρτιά για άδεια εργασίας. Όταν πέρασαν, όμως, αυτά τα δύο χρόνια, δείλιασα να φύγω και έτσι έμεινα».
-Δεν θέλεις να κάνεις, δηλαδή, διεθνή καριέρα;
«Για να σου πω αλήθεια, στο πίσω μέρος του μυαλού μου ακόμα υπάρχει αυτή η επιθυμία…».
-Εκτός συνόρων, βέβαια, υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός…
«Στο εξωτερικό ο ανταγωνισμός είναι πιο καθαρός. Υπάρχει μια αγορά που είναι τεράστια, οπότε και οι ευκαιρίες περισσότερες. Υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά έχεις να παλέψεις με την αξία σου. Δεν σου λέω ότι έξω έχουν το υπεραξιοκρατικό σύστημα, αλλά την αξία δεν μπορείς να την προσπελάσεις εύκολα. Ο λόγος είναι ότι ο άλλος που βάζει τόσα πολλά λεφτά για μια παραγωγή θέλει να τα πάρει πίσω. Και για να τα πάρει πίσω, πρέπει να δείξει μια άρτια παραγωγή. Στις άρτιες παραγωγές, όμως, δεν γίνονται χάρες ούτε μετράνε οι φιλίες. Σε μικρές αγορές, όπως αυτή των Αθηνών, τα πράγματα είναι προσωποπαγή, ο ηθοποιός μπαίνει πάνω από την παράσταση, σε αντίθεση με την Αμερική».
-Στη χώρα μας δεν νομίζεις ότι είμαστε λίγο πίσω στο είδος του μιούζικαλ;
«Ναι, αλλά είναι και δικαιολογημένο μπορώ να πω. Ο Έλληνας δεν είναι εξοικειωμένος με το μιούζικαλ. Επίσης, πρόκειται για ένα είδος που, για να γίνει σωστά, πρέπει να πέσουν πάρα πολλά λεφτά. Ύστερα στη χώρα μας τα μιούζικαλ δεν παίζονται για πολλά χρόνια, ώστε οι παραγωγός να κάνει απόσβεση των χρημάτων του. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. Δεν θα ξεχάσω για παράδειγμα ποτέ τους «Δαίμονες», αφού ήταν η καλύτερη παραγωγή μιούζικαλ που έχω δει ποτέ στην Ελλάδα».
-Το παίζουν κάποιοι βεντέτες στη σόου μπιζ;
«Απ’ ό,τι ακούω ναι… (γέλια). Ευτυχώς, δεν έχω ιδία πείρα. Αν και αναγνωρίσιμος πια, δεν έχω αλλάξει συμπεριφορά».
-Για έναν έρωτα έχεις έρθει ποτέ σε βεντέτα;
«Οχι, όχι…. Ισως είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος, και θέλω να με διεκδικεί και το έτερον ήμισυ, δεν με αφορά να προσπαθώ μόνο εγώ».
-Πιστεύεις στον έρωτα;
«Ναι. Για να υπάρχει τόση μεγάλη βιβλιογραφία, φιλμογραφία και δισκογραφία γι’ αυτό το τόσο μεγαλειώδες συναίσθημα, θα πρέπει να υπάρχει. Δεν έχω βιώσει, όμως, ακόμη ολοκληρωτικά τον έρωτα. Έχω υπάρξει μόνο μερικές μέρες ερωτευμένος. Συναίσθημα που μάλλον τελικά ήταν ενθουσιασμός…».
-Πολλοί λένε ότι στις μέρες μας όλοι κοιτούν μόνο το συμφέρον… Μήπως, λοιπόν, κι εσύ φοβάσαι να ερωτευτείς;
«Δεν ξέρω αν μπορείς να ελέγξεις τον έρωτα. Ο φόβος σήμερα είναι περισσότερος, επειδή έχουμε επικεντρωθεί στη βολή μας και ότι μας βγάζει εκτός μας φοβίζει. Κι εγώ ακόμα, όταν ακούω συνέχεια από τους φίλους μου ότι έχουν προβλήματα, μου φαίνεται σαν ένα βουνό και λέω ευτυχώς που δεν μου συμβαίνει (γέλια)».
-Αφήνεσαι στα πάθη σου;
«Κοντρολάρω τα πάθη μου. Με ενδιαφέρει πολύ η εικόνα μου προς τα έξω. Με ενδιαφέρει να είμαι αγαπητός, να είμαι αρεστός. Το έχω αυτό το κόμπλεξ, αν μπορώ να το ονομάσω έτσι».
-Η αγάπη του κόσμου σε έχει κουράσει;
«Ειλικρινά στο λέω, καθόλου. Ισα, ίσα το θεωρώ και πολύ όμορφο. Είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να βλέπω χαμόγελα όταν είμαι έξω. Και αυτό που μου συμβαίνει το κάνει πιο εύκολο. Μου χαμογελούν πιο εύκολα, είναι πιο ευγενικοί μαζί μου. Και ίσως σου φανεί και λίγο γραφικό, αλλά θεωρώ ανεκτίμητες τις ευχές που παίρνω από τον κόσμο. Μαζί με την όποια ευχή, υπάρχει και μια εκπομπή θετική ενέργειας».
-Την Εδέμ την έχει βρεις στη ζωή σου;
«Η Εδέμ είναι μια ουτοπία. Είναι μια κατάσταση απόλυτης ευφορίας, μιας νιρβάνας, πράγματα που δεν μπορείς να τα βρει κανείς για πάντα. Προσωπικά έχω βρει μια ωραία ισορροπία, μια ηρεμία. Η ηρεμία είναι πολύ σημαντική για μένα, αφού δεν μου αρέσουν οι εντάσεις».
-Πότε νιώθεις ευτυχισμένος;
«Όταν λέω «σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, γιατί είμαι καλά». Από την άλλη, θέλω να πηγαίνουν καλά τα επαγγελματικά μου, να κάνω μια άνετη ζωή και πάνω απ’ όλα να τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Όσον αφορά τις έντονες στιγμές και τις στιγμές συγκίνησης, είναι το κερασάκι στην τούρτα».
Η Νίνα Λοτσάρη και ο Παναγιώτης Πετράκης μάγεψαν όλους όσους βρέθηκαν το βράδυ της Τρίτης 16/12 στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης Flush Royal - μια παράσταση που εξελίχθηκε σε ένα απίστευτο πάρτι με όλους τους καλεσμένους να χορεύουν επί σκηνής με τους δύο πρωταγωνιστές!
